Techniki malarskie

Akwarela– technika ta polega na malowaniu rozcieńczonymi w wodzie pigmentami na porowatym papierze. Obrazy wykonane tą techniką mają zazwyczj pastelową kolorystykę. Jest to technika trudna, ponieważ nie można w niej wykonywać poprawek. Akwarela jest farbą niekryjącą.

Enkaustyka– była popularna głównie w Starożytności. W tej technice spoiwo farb stanowi wosk pszczeli. Farby nakładano rozgrzanymi szpachlami a po zastygnięciu polerowano. Jest to technika bardzo pracochłonna i trudna, ale trwała z wyjątkiem działania wysokich temperatur.

Fresk/Al fresco– jest to technika malarstwa naściennego polegająca na malowaniu farbami na mokrym tynku, jest trwała, lecz pod wpływem światła blaknie.

Gwasz– jest to farba wodna z domieszką kredy lub bieli ołowiowej czy cynkowej. Jako spoiwo używana jest guma arabska. Gwasz jest farbą kryjącą. W tej technice można dokonywać retuszy.

Akryl– jest to technika malarska wynaleziona w XX wieku. Akryl występuje pod postacią zawiesiny lub sprayu. Ma podobne właściwości do farb olejnych, choć trudniej jest nim uzyskać fakturę, ale można nim łatwo wymodelować postacie lub przedmioty.

Malarstwo olejne– technika ta została spopularyzowana w okresie Nowożytności. Podobraziem dla malarstwa olejnego może być zagruntowane płutno lub zagruntowana deska. W skład tych farb wchodzą odpowiednie pigmenty a spoiwem jest olej lniany. Farby olejne są farbami kryjącymi, schną bardzo długo co pozwala na dokonywanie retuszy, można nimi uzyskać laserunki i impasty.

Tempera– technika ta popularna jest w okresie Średniowiecza. Obraz tworzony jest na płutnie lub desce. Tempery posiadają organiczne spoiwo. W okresie średniowiecza spoiwem było jajko kurze.

Sgraffito– szczególnie popularna w okresie renesansu technika dekoracyjna malarstwa ściennego. Polega na nałożeniu na siebie przynajmniej dwóch warstw różnokolorowego tynku a następnie zdrapaniu zewnętrznej warstwy w pożądanych miejscach. Jest to technika bardzo trwała, lecz trudna.

Witraż– to kompozycje ułożone z wielobarwnego szkła, obramowanego ołowianymi ramkami. Witraze stanowiły wypwłnienia okien. Technika ta była szczególnie popularna w okresie Gotyku.

Mozaika– to technika szczególnie popularna w Bizancjum. Polega na układaniu kompozycji z sześciennych kostek (mogą one być wykonane z kamienia, szkła lub ceramiki) na surowej zaprawie. Mozaiki najczęściej wykonywano na ścianach lub posadzkach. Technika ta jest trudna lecz trwała.